Işığımı kaybettim!


      Ne zaman güzel bir akşam geçirip,yurda geldiğimde yalnız kalsam düşüncelerimin akınına uğruyorum.Onca kalabalıktan,müzikten sıyrılınca boşluğumu fırsat bilen cümleler,anılar,resimler uçuyor gözlerimin önünden.

    Uyumak için başımı koyduğumda sadece konuşacak birine ne kadar ihtiyaç duyduğumu fark ediyorum.Sahi en son ne zaman telefonla uğraşırken çok mutlu uyudum?Konuşacak kimsem olmadığı için buradayım zaten gecenin bu saatinde.Hoş gerçi, öyle çok kafa açıyorum ki geceleri..

   Gece boyunca bir parkta canlı müzikle eğlendim.Bütün şarkıları bağıra bağıra söyledim.Hiçbir şey düşünmeden hemde.Huzurluydum.Ne zaman böyle olsa, yalnız kalınca melankoli yakama yapışıyor.Yok bu sefer ağlamayacağım.Sadece yazmak istiyorum.

    Hayatımda ilk defa mantığımla hareket ederek bir karar verdim.Pişman mıyım?EVET.Neden pişmanım bilmiyorum, bu kararı ben kendim verdim farkındayım ama şunu da biliyorum ki duygusal olarak verdiklerimde de pişmandım.Galiba ben hep pişmanlığa mahkum olarak kalacağım.

   Bu gecenin bir diğer büyük sorusu "Çok şey mi istedim? ".Nedense hiç büyük bir şey istediğimi düşünmedim.Çok basitti oysa istediklerim.Olmayınca olmuyor demek istemiyorum.Olabilirdi demek istiyorum sadece.Olmalıydı da.Olmasını istemiştim belki de yalnızca...

   Bugünün en can acıtan sorusu da şuydu:"Neden ayrıldın,seviyorsun baksana?".Ya anlatacak çok şey vardı ya da anlatmak için kelime yoktu...

   Ve şimdi...

    Kelimelerimle beraber boğulmaya gidiyorum gecenin karanlığında.Hep yalnızdık,hep yalnız kalacağız.Konuşan tek şey sessizliğimiz olacak hayatlarımızda...

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

26.05.2014

Geceye not

6.3.17