Her şeyden biraz biraz

Bencil olacaksın bu devirde. Önce kendini düşünecek, önce kendini mutlu edeceksin. Başkalarını mutlu etmek için yaşarken, kendini nasıl da unutuyormuş insan? Kendimi unutup, başkalarının mutluluğu için çabaladığım değerli arkadaşlarıma... Aslında bu seferki sitem yazısı değil, kocaman bir teşekkür yazısı. Zaman kavramının yitip gittiği, günlerin nasıl geçtiğini kestiremediğim 2018 yılını yarıladık resmen. Ne umutlar, ne beklentilerle karşılamıştım oysa bu yılı. Her yıl olduğu gibi, bu yılın da güzel olmasını temenni ederek. Yeni yıla eski işimden ayrılarak başlamış olsam da, şuanki ortamımdan hiç olmadığım kadar memnunum aslında. Neyse mevzumuza dönelim; Biz insanların eskiye özlemi hep bir şekilde devam edecek sanırım. Özlemin ana sebebi de geçirilen güzel günler. Ama geçip giden, bitip yiten günler. Asla geri gelmeyecek olduğunu bilmek belki de bu kadar güzel olmasının nedeni. Zaten bitmeseydi, yitip gitmeseydi anlamazdık güzel olduğunu. O zaman teşekkür edecek bir durumum

Bilmek istemiyordu. Belki de gerçekten bilmiyordu. Gördüklerine, duyduklarına, hissettiklerine yabancılaşan adamlardandı. Kaçmanın kurtuluş olduğunu sanıyordu sanırım. Korkudan mıydı, yoksa bazı sözcükleri söylemeye yetecek kadar cesareti mi yoktu? Küçük bir umut kırıntısından sonra filizler yeşertiyordu kadınlar. İlkbaharda, güneşi gören ağaçlar gibi çiçekler açıyordu içlerinde. Bir söz duyuyor veya hak etmediklerini düşündükleri bir hareket görünce kuruyordu yapraklar, dallar, çiçekler. Susuz bir çölde kök salmaya çalıştığı fark ederek. Yoruluyordu kadın, yoruluyordu adam. Adamlar susuyor, Kadınlar gidiyor, Geri dönmeyecek bir şekilde, sessizce.